Såret

Sist veke fekk eg eit kutt i handa, eller det var ikkje noko kutt, men ei blemme; det hadde vore dugnad i borettslaget og eg stod og raka lauv og la ikkje merke til noko før eg var kommen inn og lente meg over vasken og såpa inn hendene…

Av forfatter og bibliotekar Lars Petter Sveen

Sist veke fekk eg eit kutt i handa, eller det var ikkje noko kutt, men ei blemme; det hadde vore dugnad i borettslaget og eg stod og raka lauv og la ikkje merke til noko før eg var kommen inn og lente meg over vasken og såpa inn hendene. Blemma hadde vorte klemt flat, væska hadde runne ut, og huda var rive av. Det var berre det siste, rosa laget att i ein liten sirkel midt mellom tommelfingeren og peikefingeren på høgre hand.

Av forfatter og bibliotekar Lars Petter Sveen

Normalt ville eg ikkje brydd meg om dette, eg har akademikarhender og dei få gongane eg gjer praktisk arbeid ute i det fri, er dei få gongane eg får blemmer og sår. Men det var plasseringa: Rett ved sida av den aktive tommelfingeren. Såret ville ikkje gro.

Dei første dagane var det litt flaut, eg lot som ingenting. Det var ikkje ein gong eit sår, berre litt rosa hud. Som om ikkje årsaken var pinleg nok, farga var attpåtil passande.

Dette hendte på ein onsdag, og på fredag starta hudskorpa der blemma hadde vore, å tørke inn. Seinare på dagen sprakk huda, og den rosa flekken vart forvandla til eit ope sår. Det seig ut ei lys væske, og da eg klemte på såret, kom det óg noko blod. Helsike, tenkte eg, eg ser ut som ein arbeidar, eg er sexy på ein røff måte. Da eg seinare på kvelden såg meg i speglet, retta eg den tanken, og tenkte: Helsike, eg har ei arbeidarhand, eg er dritsexy.

Problemet, og grunnen til at eg skriv dette, er at såret har starta å leve sitt eige liv. Det piplande såret har ikkje grodd, nei, tvert i mot, det har blitt større. Kvar gong eg trur det har størkna og skorpa har satt seg og dei kvite blodlegema skal sy meg saman, så gjer eg noko, eg veit ikkje kva, kanskje eg løftar ei bok, brettar ei avis, slår inn eit søkjeord på Bibliofil, eller rett og slett berre kjem borti noko, og skorpa sprekk og kvit væske står ut av sprekkene. Eg spring mot bakrommet da, eller dersom eg er heime, inn på doen. Der finn eg noko papir og startar å tørke og klemme, klemme og tørke, og det same skjer kvar gong: Eg synes eg ser noko nede i såret, noko som beveger seg og lagar ein lyd. Men når eg stansar og ser etter, så er det ikkje noko der. Berre det opne holet og glinsande væske.

Når eg er i godt humør, og det er sjeldnare og sjeldnare desse dagane, tenkjer eg at såret kanskje har utløysing, at det er sæd, fingersæd, som kjem ut av meg, at kanskje fingrane har fått kroppsopning og at dei brukar han for alt det er verdt.

Men så tek eg meg i det og seier til meg sjølv: Eg må vakse opp. Gå og kjøpe pyrisept, sårsalve, eit eller anna som kan få ein ende på alt saman.

No er det onsdag, og såret har vore på meg i ei heil veke. I går, på tirsdag, var eg nede i Kulturdepartementet i anledning opninga av deira nye fagbibliotek. Eg og nokre andre frå Torshovfilialen til Deichmanske har vore delaktige i å bygge opp samlinga og legge materiale inn i basen, samt andre ting. Eg tok på meg ei dressjakke over skjorta, og prøvde å finne eit plaster som kunne dekke såret. Men det var ikkje noko plaster å finne. Dattera mi må ha brukt alt på dei små skrubbsåra ho har fått no som sommaren er her. Det einaste eg fann var nokre plaster med bilde av Jesus på, og av ein eller anna grunn, kanskje fordi dei har slutta å kalle det for Kyrkje- og Kulturdepartementet, så valte eg å ikkje bruke det plasteret. Faen heller, tenkte eg, det gror, det treng luft, i løpet av dagen er det borte. Og uansett, dei treng å sjå ei skikkeleg arbeidarhand der nede i departementa.

Allereie da eg stilte meg opp ved sida av kollegaene mine for å ta i mot hyllesten ved opninga, skjønte eg at det heile var ein dårleg ide. Det hadde starta å dunke frå såret, som om hjartet hadde sklidd bort frå sin vante posisjon og no hadde karra seg bort, ned og ut til handa mi. Kulturministeren var der, og ho gjekk omkring og handhelste på kvar og ein av oss. Vi var berre fire stykker, og da det var min tur strakk eg fram venstre handa. Ministeren såg bort på meg med eit overraska uttrykk i ansiktet, og eg vart sjølv overraska og trakk handa mi tilbake, og strakk ut den høgre i staden for. Ministeren tok ho no, og ho klemte hardt. Eg kjente korleis bankinga stansa, som om det var ei utløysing ein stad, kanskje noko sprakk og alt rann ut, men kva som rann ut, nei, eg veit ikkje. Ministeren heldt handa mi og ho heldt auga sine på meg, og ho opna munnen og sa noko eg ikkje heilt forstod. Så slapp ho handa mi, og, dette er sant, det høyrest villt ut, eg veit det: Ho løfta handa si, heldt ho opp framfor munnen sin, og sleika. Tunga hennar kom ut og spissen glei over hudområdet mellom tommelen og peikefingeren hennes. Bankinga var komme tilbake i handa mi, og eg visste ikkje kva eg skulle seie, eg berre stod der, munnen open, hendene til sida, og med eitt var det heile over. Ministeren var gått, biblioteket var opna, og byråkratane som hadde blitt bedt om å iaktta det heile, var tilbake på kontora sine. Såg du det, spurte eg ein av kollegane mine. Han såg på meg, og sa kva da? Ministeren, sa eg, såg du det? Han flirte, og sa ja, litt kort skjørt, men ho har fine bein, så da er det greitt for meg.

I dag heldt eg meg heime frå jobben. Eg ringte sjefen og sa eg hadde fått feber, og at eg trudde det ville vere over til i morgon. Eg lagde meg kaffi, prøvde å konsentrere meg om ei bok, om avisene, om noko som helst, men ingenting fungerte. Så eg skrudde på tven og vart sittande og sjå på Stortingets spørjetime. Eg kan ikkje hugse kva det handla om, ei heller kven det var som talte. Men på eit tidspunkt fanga kameraet inn kulturministeren. Eg såg ho sitte i salen, trass i at det ikkje var ho som vart spurt ut. Og eg såg korleis ho stirde ned i fanget sitt, som om ho sat og såg på si eiga hand. Huda hennes var bleik, håret hennes verka uflidd. Eg løfta handa mi, heldt ho opp framfor meg og stirde på kulturministeren mellom tommelen og peikefingeren. Da såg eg korleis kulturministeren heva hovudet og festa auga på kameraet. Ho sat i den raude stolen og eg sat her, og leppene hennar starta å røre seg. Eg gjekk ned på kne, handa framleis framfor ansiktet, eg la meg inntil tven, og eg høyrte stemma hennar, kvikrande: Eg vil ha deg.