Mørk lengt

Av Sigri Sandberg

LONGYEARBYEN: Det er laurdag, laurdagsavisene kjem ikkje før sundag kveld, men det er ikkje det. Det raspar i halsen, dunkar i hovudet. Au, arrgh. Eg lengtar. Ho er ikkje her.
Eg har det ikkje bra.

Eg er ein flytur unna, eg er fleire flyturar unna, det er bråkete hav og mørke fjell. Og det er altfor lenge til sola kryp over horisonten og me skal suse ut av byen, ut av mørkret, med rifle over skuldra, alt det vakre i blikket. Det er så lenge til at det nesten ikkje går an. Eg må ha noko å feste auga på før det. Det gjekk bra gjennom hausten, fine hausten. Men no. Eg har ikkje kjent det slik på lenge. No må eg. Ha ho. I hendene. Løfte ho. Sjå ho.

Eg har ikkje sove om natta. Tek på meg stillongsen, dunjakka, støvlane, vottane, lua, sjanglar ut av døra, himmelen er mørk sjølv om det er midt på dagen, det er stjerner, eg går inn og ut av alle butikkane i byen, sjølv om eg veit det, ho er ikkje her.
Eg må ha ein rygg å sleike. Ei bakside å snuse på, klappe. Dei første orda. Eg må ha nye ord i munnen, tygge dei, svelgje dei, glupsk, side opp, side ned, døyve det urolege, bankande.

Eg veit at dei har polarlitteratur på museet, istappar stikk ut, det stormar når du opnar dei, eg veit at ein lærar på skulen har heile huset fullt av fangstmenn gjennom alle tider og kuldegrader. Matbutikken har nokre pocketbøker om kjærleik, raud, bibliotekdama har også mykje rart om alle heltane og kvinnene også, som skaut isbjørn og sel og kjempa seg gjennom uveret, men ingen, absolutt ingen i denne kalde verda har

DENNE NYASTE BOKA FRÅ DEN BESTE FORFATTAREN SOM HAR FÅTT BRA KRITIKKAR OG SOM EG MÅ HA. No.

Det er hav til næraste distriktsbokhandel. Men kan ho likevel ha kome seg opp, på nokon slags måte? Eg løftar på taxfree-varer, eg flyttar på gore tex-klede, eg har eit skrik inni meg, eg vil spørje dei som står bak disken, er du klar over, er du klar over at det ikkje finst ein einaste bokhandel her, men fem sportsbutikkar, er du klar over det, at det ikkje finst ein bokhandel her, men fem sportsbutikkar, fem, ein, veit du det, kan dette kallast eit samfunn?

Det er ikkje rettferdig. Dei som jobbar der smiler, spør om eg treng hjelp, om det skjer noko i helga, eg greier ikkje sleppe ut spørsmålet, held på skriket, veit kva dei vil tenkje, at eg berre kan pakke meg heim då, om det er sånn. Nok folk som vil ha jobben min. Og spørsmålet mitt er ikkje vakkert, høyrast ikkje fint ut, vil ikkje høyrast ut.
Nyt kuldegradene du, jente, vil dei seie, vil du sjå på den nyaste snøscooteren, firetaktar sjølvsagt, vil dei seie, den er så smekker, vil dei seie, ta deg ein øl, kva med i kveld? vil dei spørje.
Eg smiler attende sjølvsagt, før eg går ut av butikkane, treff folk på postkontoret, på kaffibaren som snakkar om isbjørnen som plagar russarane, at Sysselmannen vurderer kva dei skal gjere, folk seier det ikkje er grønsaker på butikken, ikkje heile veka, men at det er så herleg no, så roleg, ikkje turistar, stille, mørkt. Eg nikkar, og vi inviterer kvarandre heim, midt på dagen, midt på natta, vi tenner stearinlys, drikk ein øl på puben kan hende, eller ramlar berre heim, forsvinn under teppene, har det fint, og eg gløymer ho nesten.

Før eg drøymer. At dei snakkar om ho, eg veit at dei snakkar om ho, drikk kaffi og vin og snakkar om ho, på kafeane, dei kan sitte ute utan lue på, vinden tek med seg latteren, meir vind, meir og meir. Riv i hus, røskar i tankar, pip og ular.

Eg har det ikkje bra. Det raspar i halsen, dunkar i hovudet. Au, arrgh. Eg lengtar. Ho er ikkje her. Eg står opp midt på natta. Låser opp kontoret. Loggar meg inn i nettbokhandelen, tastar namnet hennar og eit par til når eg først er her og lurer på kvifor eg ikkje har gjort det før. Så set eg meg til å vente. Det plar ta ei vekes tid, av og til meir. Eg ventar.

Når ho kjem skal eg skulke jobben, sprengje postkontoret og der skal ho liggje. Ny og freistande, i brun papp, som eg skal rive opp. Så skal eg kysse ho. Og danse heimetter med nordlyset.

—————————–
Sigri Sandberg M. har budd nesten to år i Longyearbyen, og jobba som journalist og redaktør i Svalbardposten.